A Plague Tale Requiem Review - Blinkt uit in visuele en narratieve pracht (2024)

De vorige Plague Tale was één van de grootste verrassingen van de afgelopen generatie. Uit het niets kwam de onbekende Asobo Studio met een stealthy avonturengame die zich qua verhaal en filmische presentatie makkelijk kon meten met grote namen als The Last of Us. Als spel was het wel vrij oubollig: in de beperkende spelsystemen en de hoofdstukindeling met losse, strikte stealthsegmenten liep het zeker een generatie achter. Het speelde dus niet erg fijn, maar was toch het spelen waard puur voor de plot en presentatie. Dit alles geldt ook voor het gevolg genaamd A Plague Tale: Requiem — alleen zijn we inmiddels nog een generatie verder.

De plaag achtervolgt

Eerlijk gezegd zou ik een groot deel van mijn review van A Plague Tale: Innocence kunnen kopiëren en plakken. Ook hier speel je Amicia, een veertiende eeuwse Franse dame en de grote zus en beschermer van een door een vloek geteisterde Hugo. De Zwarte Dood, hier vertegenwoordigd door letterlijke tsunami’s aan ratten, raast wederom door de Franse steden. De vloek van Hugo heeft hier hoe dan ook iets mee te maken, want waar hij ook gaat: de ratten volgen. Innocence gaf hier uiteindelijk teleurstellend weinig antwoorden op en Requiem moet dat recht zetten.

Waar het eerste deel vooral om overleven draaide, ben je hier actief op zoek naar een geneesmiddel voor Hugo’s conditie. Zijn gezondheid holt immers achteruit, en de mysterieuze orde van alchemisten geven aan dat de vloek sowieso tot zijn dood zal leiden. De zoektocht brengt Amicia en Hugo dit keer niet naar de grote stad, maar naar het zonnige zuiden. Onderweg ontmoeten ze wederom een kleurrijke set aan personages, van huurlingen en piraten tot aan edellieden. Ook richt de plot zich een stuk meer op het occulte. Hoe kan het immers ook anders, na de verbijsterende escalatie in de conclusie van Innocence?

Escalatie

Escalatie is sowieso het sleutelwoord als het om Requiem gaat. Inhoudelijk is er namelijk weinig gewijzigd ten opzichte van Innocence. Alles is alleen vele malen grootser en heftiger. Het thema van verloren onschuld uit het vorige deel slaat hier bijvoorbeeld door in moordlustige razernij, en als je de hoeveelheid ratten eerder al indrukwekkend vond: maak dan je borst maar nat. Grotendeels werkt deze tactiek ook prima voor Requiem. Het is moeilijk om niet meegesleurd te worden in de deprimerende chaos van de wereld die het schetst. Dat komt deels door alle sympathieke personages die je ontmoet, maar ook door al het (visuele) geweld.

Over geweld gesproken: Amicia heeft nu voor het eerst een echt moordwapen ter beschikking in de vorm van een kruisboog. Ook Hugo kan nu veel eerder ratten aansturen om vijanden uiteen te rijten. Sluipen is dus niet altijd meer je enige optie. Wanneer je gesnapt wordt, heb je bijna altijd de gereedschappen om je los te vechten. De game beloont je ook anders, afhankelijk van je speelstijl. Sluip je vooral, dan zal je vaardigheden vrijspelen om je voetstappen stiller te maken bijvoorbeeld. Moord je er op los, dan word je daarin geholpen.

Verkeerd afstraffen

Zoals games wel vaker doen, word je aangesproken op een agressieve speelstijl. Thematisch gezien werkt dat prima, maar het spel reikt je zoveel manieren aan om te moorden die de game niet alleen makkelijker, maar ook leuker maken. Daardoor voelt het behoorlijk stom als je er vervolgens voor wordt afgestraft - al is het maar met wat ‘flavor text’. Ook maakt het spel de fout om gedurende een aantal segmenten die keuzes af te nemen. Stealth segmenten waar gespot worden direct tot een game over leidt, zijn nooit leuk - hier dus ook niet. In andere segmenten krijg je (ogenschijnlijk) de keuze tussen dodelijk geweld of een meer pacifistische aanpak, maar vergeet het spel duidelijk te communiceren hoe je het aan zou moeten pakken, of wat de consequenties zijn.

Sowieso is de game niet altijd even leesbaar en dat kan tot een boel frustrerende game overs leiden. Platforms zijn duidelijk aangegeven met de welbekende witte verf, en de oplossing voor een puzzel ligt er vaak erg dik bovenop - maar in de details gaat het vaak mis. De ene keer zijn ratten voldoende afgeleid door een kadaver om je de vrije loop te geven bijvoorbeeld. De andere keer vallen ze toch opeens aan. Menselijke vijanden zijn nu makkelijker te volgen met Hugo’s handige ‘rattensensor,’ maar gezien gebieden hier wat ruimer zijn dan in het vorige deel en het er krioelt van de vijanden, zal je alsnog regelmatig worden overvallen. Een van de redenen dat geweld leuker is dan stealth in Plague Tale, is omdat je sluipend hierdoor zelden het gevoel hebt in controle te zijn.

Wat ook niet helpt zijn alle technische problemen die Requiem rijk is. De game ziet er werkelijk waar prachtig uit op PS5 en het is bizar dat een relatief kleine Franse studio dit voor elkaar heeft kunnen boksen. Helaas dipt de frame rate regelmatig - vooral in visueel drukke segmenten zoals de dorpjes. De motion blur die standaard aanstaat moet dit verhullen, maar het maakte deze reviewer vooral misselijk. Ook de ‘ratten tech’ waar de reeks bekend om staat, is technisch gezien nog indrukwekkender dan in Innocence. Er worden echt belachelijk veel individuele ratten tegelijk op het scherm getoverd. Maar als je op afzonderlijke ratten inzoomt, zien ze er behoorlijk stijfjes uit. En hoewel de game altijd speelbaar was voor mij, noemde de review guide een hele lijst aan momenten waarop de game mogelijk kon crashen of voortgang onmogelijk kon maken. Sommige van deze problemen zullen met de release verholpen zijn. Zo is de bizar felle HDR (zelfs op de laagste setting) tijdens de reviewperiode niet opgelost, maar wel verbeterd. Voor nu zou ik een wat hobbelige launch verwachten.